Kultura Współczesna - e-wydanie – 3/2010

Coraz trudniej pisać o turystyce... Przy odrobinie wysiłku niemal w każdej czynności, którą wykonujemy, można by dopatrzyć się wymiaru turystycznego. Nietrudno go dostrzec w tym rodzaju kontaktu z odmiennymi środowiskami społecznymi, kulturowymi czy geograficznymi, jaki podejmujemy, oglądając telewizję; jest obecny w praktykach życia codziennego, gdy nabywamy przedmioty (ubiory, elementy wystroju wnętrza) kojarzące się egzotyką; w jeszcze innej formie uobecnia się podczas spożywania tak zwanych potraw kuchni etnicznych. Skoro jednak wszystko jest – lub też może być – turystyką, to co nią nie jest?

Warto przeformułować to pytanie: co sprawia, że turystyka staje się perspektywą tak ekspansywną teoretycznie? Dlaczego opanowuje nie tylko wyobraźnię potoczną, ale także wyobraźnię socjologiczną i antropologiczną? (Trudno zaprzeczyć, że modelowy turysta na stałe dołączył do Weberowskiego pielgrzyma i Benjaminowskiego flâneura, stając się dyżurną figurą wyjaśniającą kluczowe zjawiska życia społecznego.)

To właśnie pojęcie wyobraźni było punktem wyjścia do przygotowania tego numeru „Kultury Współczesnej”.

Coraz trudniej pisać o turystyce...Przy odrobinie wysiłku niemal w każdej czynności, którą wykonujemy, można by dopatrzyć się wymiaru turystycznego. Nietrudno go dostrzec w tym rodzaju kontaktu z odmiennymi środowiskami społecznymi, kulturowymi czy geograficznymi, jaki podejmujemy, oglądając telewizję; jest obecny w praktykach życia codziennego, gdy nabywamy przedmioty (ubiory, elementy wystroju wnętrza) kojarzące się egzotyką; w jeszcze innej formie uobecnia się podczas spożywania tak zwanych potraw kuchni etnicznych. Skoro jednak wszystko jest – lub też może być – turystyką, to co nią nie jest?

Warto przeformułować to pytanie: co sprawia, że turystyka staje się perspektywą tak ekspansywną teoretycznie? Dlaczego opanowuje nie tylko wyobraźnię potoczną, ale także wyobraźnię socjologiczną i antropologiczną? (Trudno zaprzeczyć, że modelowy turysta na stałe dołączył do Weberowskiego pielgrzyma i Benjaminowskiego flâneura, stając się dyżurną figurą wyjaśniającą kluczowe zjawiska życia społecznego.)

To właśnie pojęcie wyobraźni było punktem wyjścia do przygotowania tego numeru „Kultury Współczesnej”.

Coraz trudniej pisać o turystyce...Przy odrobinie wysiłku niemal w każdej czynności, którą wykonujemy, można by dopatrzyć się wymiaru turystycznego. Nietrudno go dostrzec w tym rodzaju kontaktu z odmiennymi środowiskami społecznymi, kulturowymi czy geograficznymi, jaki podejmujemy, oglądając telewizję; jest obecny w praktykach życia codziennego, gdy nabywamy przedmioty (ubiory, elementy wystroju wnętrza) kojarzące się egzotyką; w jeszcze innej formie uobecnia się podczas spożywania tak zwanych potraw kuchni etnicznych. Skoro jednak wszystko jest – lub też może być – turystyką, to co nią nie jest?

Warto przeformułować to pytanie: co sprawia, że turystyka staje się perspektywą tak ekspansywną teoretycznie? Dlaczego opanowuje nie tylko wyobraźnię potoczną, ale także wyobraźnię socjologiczną i antropologiczną? (Trudno zaprzeczyć, że modelowy turysta na stałe dołączył do Weberowskiego pielgrzyma i Benjaminowskiego flâneura, stając się dyżurną figurą wyjaśniającą kluczowe zjawiska życia społecznego.)

To właśnie pojęcie wyobraźni było punktem wyjścia do przygotowania tego numeru „Kultury Współczesnej”.

Coraz trudniej pisać o turystyce...Przy odrobinie wysiłku niemal w każdej czynności, którą wykonujemy, można by dopatrzyć się wymiaru turystycznego. Nietrudno go dostrzec w tym rodzaju kontaktu z odmiennymi środowiskami społecznymi, kulturowymi czy geograficznymi, jaki podejmujemy, oglądając telewizję; jest obecny w praktykach życia codziennego, gdy nabywamy przedmioty (ubiory, elementy wystroju wnętrza) kojarzące się egzotyką; w jeszcze innej formie uobecnia się podczas spożywania tak zwanych potraw kuchni etnicznych. Skoro jednak wszystko jest – lub też może być – turystyką, to co nią nie jest?

Warto przeformułować to pytanie: co sprawia, że turystyka staje się perspektywą tak ekspansywną teoretycznie? Dlaczego opanowuje nie tylko wyobraźnię potoczną, ale także wyobraźnię socjologiczną i antropologiczną? (Trudno zaprzeczyć, że modelowy turysta na stałe dołączył do Weberowskiego pielgrzyma i Benjaminowskiego flâneura, stając się dyżurną figurą wyjaśniającą kluczowe zjawiska życia społecznego.)

To właśnie pojęcie wyobraźni było punktem wyjścia do przygotowania tego numeru „Kultury Współczesnej”.

POPRZEDNIE NUMERY CZASOPISMA DOSTĘPNE W SEKCJI "NUMERY ARCHIWALNE"

Kwartalnik Kultura Współczesna. Teorie. Interpretacje. Praktyka wydawany jest nieprzerwanie od 1993 roku – najpierw przez Instytut Kultury, a od 2003 roku przez Narodowe Centrum Kultury. Pismo jest forum Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, które sprawuje pieczę nad jego zawartością. Zachowując status kwartalnika naukowego, periodyk wpisuje się w najbardziej aktualne debaty poświęcone kulturze, naukom o kulturze, jak również zjawiskom około kulturowym. Jest otwarty na inne środowiska opiniotwórcze w kraju i za granicą, pragnie być płaszczyzną wymiany myśli i dyskusji wykraczających poza Akademię. Na poszczególne numery kwartalnika składają się artykuły o charakterze teoretycznym i metodologicznym, omawiające współczesne problemy kultury kontekstach historiozoficznych, socjologicznych i praktycznych. Opracowanie koncepcji merytorycznej kolejnych numerów i ich redakcja naukowa powierzane są naukowcom reprezentującym różne środowiska akademickie, z różnych punktów widzenia analizującym problemy kultury współczesnej.  Radę naukową pisma tworzą profesorowie: Stefan Bednarek, Erika Fischer-Lichte, Knut Andreas Grimstad, Bohdan Jung, Ralf Konersmann, Ewa Kosowska, Ewa Rewers, Paweł Rodak i Anna Wieczorkiewicz.  Redaktorem naczelnym Kultury Współczesnej jest od roku 2006 profesor Andrzej Gwóźdź z Uniwersytetu Śląskiego.