Koncepcja tego numeru „Kultury Współczesnej” ma bardzo konkretne odniesienie do serii bieżących wydarzeń, które niekoniecznie postrzega się jako współzależne. Wśrod nich znajdują się starania o uzyskanie tytułu Europejskiej Stolicy Kultury (Białystok, Bydgoszcz, Gdańsk, Katowice, Lublin, Łódź, Poznań, Szczecin, Toruń, Warszawa, zwycięski Wrocław); publikacja kolejnych raportów dotyczących stanu lokalnych sektorów kultury (Gdańsk, Kraków, Warszawa, Elbląg itd.), mających – co istotne – silne nastawienie rekomendacyjne i zwracających uwagę nie tylko na lokalne konteksty oraz uwarunkowania, lecz także na tendencje ogólniejsze (np. związane ze zmianą upodobań estetycznych, nastawień konsumpcyjnych, ewolucją stylów życia etc.) oraz poprzedzające te publikacje badania nad kulturą, które z jednej strony wymuszały poszukiwanie nowych metod i narzędzi badawczych, a z drugiej (do)prowadziły do wykształcenia nowego języka, nowych metafor, którymi badacze starają się opisywać migotliwą rzeczywistość kulturową.
Do tego należy dodać rekapitulację postanowień i rekomendacji wypracowanych w ramach działań poszczególnych miejskich ruchów na rzecz kultury (sztaby kryzysowe, kongresy kultury, obywatele kultury itp.), coraz częstsze praktykowanie budżetów obywatelskich (m.in. w Warszawie, Poznaniu, Gdańsku, Sopocie, Łodzi, Radomiu), znaczące środki na działania w zakresie kultury, płynące z budżetu Unii Europejskiej, a także – choć na dalszym, uzupełniającym planie – krytyczne analizy podsumowujące społeczne, ekonomiczne i architektoniczne konsekwencje organizacji w Polsce Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej. Najbardziej istotne okazało się jednak postępujące redefiniowanie takich pojęć oraz zakresów działań, jak kultura, sektor kultury, instytucje kultury, uczestnictwo w kulturze, aktywność kulturalna, ruchy kulturowe, kultura miejska itp.
