Znaczenia przemijania podejmują próbę przybliżenia problematyki konserwacji sztuki współczesnej na przykładzie instalacji Ilji Kabakowa „Szkoła nr 6” (1993), należącej do kolekcji Chinati Foundation w amerykańskim stanie Teksas. Argumentacja proponowanego programu ochrony i konserwacji instalacji, będącej rekonstrukcją radzieckiej szkoły na terenie dawnego fortu wojskowego USA, naświetla...
Dzieło Władysława Łozińskiego. Władysław Łoziński to polski powieściopisarz i historyk, badacz przeszłości kultury polskiej, sekretarz Ossolineum, kolekcjoner dzieł sztuki.
Dzieło Władysława Łozińskiego. Władysław Łoziński to polski powieściopisarz i historyk, badacz przeszłości kultury polskiej, sekretarz Ossolineum, kolekcjoner dzieł sztuki.
Poeta, dramatopisarz, krytyk literacki i teatralny. Był autorem bajek, satyr, poematów, wierszy lirycznych i okolicznościowych, a także tłumaczem dzieł: Szekspira, Byrona, Racine’a i Schillera.
Poeta, dramatopisarz, krytyk literacki i teatralny. Był autorem bajek, satyr, poematów, wierszy lirycznych i okolicznościowych, a także tłumaczem dzieł: Szekspira, Byrona, Racine’a i Schillera.
Powieść Josepha Conrada wydana w 1900 roku. Uważana jest za jedno z najwybitniejszych dzieł autora, w którym w szczególny sposób prezentuje swoją wizję honoru jako najwyższej wartości.
Dramat naturalistyczny z 1906 r., jedno z najważniejszych dzieł Gabrieli Zapolskiej. Pełna nazwa utworu to: Moralność pani Dulskiej – tragifarsa kołtuńska. Moralność pani Dulskiej powstała w ciągu kilkunastu dni na przełomie października i listopada 1906 roku. Premiera odbyła się w grudniu, w Teatrze Miejskim w Krakowie.
Zbiór esejów, w których autor dowodzi, że wiele spośród najbardziej znanych dzieł kultury można opisać kategoriami dziwaczności lub osobliwości. Pojęcia te, choć bardzo do siebie zbliżone, nie są tożsame. Oba kojarzone są z horrorem, ale wykraczają poza jego ramy. Dotykają tego, co zewnętrzne i nieznane, niepokojące, ale niekoniecznie przerażające. Kategorie dziwaczności i osobliwości Fisher przykłada...
Czy Europejczyk uformowany przez reguły myślowe i konwencje estetyczne swojej kultury jest w stanie przezwyciężyć obcość w kontakcie z wyrosłym na gruncie odmiennej kultury filmem japońskim? Albo inaczej: czy w ogóle powinien dążyć do zniesienia owej obcości? W jaki sposób zachodni odbiorca dzieł Akiry Kurosawy, Yasujiro Ozu, Masaki Kobayashiego może złagodzić „szok kulturowy”, jakiego...
